Lieve Jeanine,
Vraag het iedere vriendin van me: ik weet
aankopen altijd goed te praten. Echt, ik heb er een talent voor. Ik ga van 'mwhua' naar 'absoluut van levensbelang' in vijf minuten. 'Ik kan gewoon brood eten. Ik heb
het zo verdiend. Over een week doet het geen pijn meer. Dit zoek ik dus al
heel mijn leven. Ik leef in het nu (echt waar...). Ik zag het ergens drie keer
zo duur, dus dit is pure winst. Ik koop gewoon twee maanden niets meer...' Het
is vooral de manier waarop ik dit tegen mezelf zeg... echt, je moet erbij zijn.
Zelfs het echoënde ‘heb je het echt nodig?’ die mijn vader vaak inzette,
pareer ik als een volleerd schizofreen.
Ook voor anderen erg handig, dit
relativeertalent. Zo stond een vriendin op het punt in één keer 500 euro uit te
geven voor drie schamele kledingstukken. Gevoelsmatig hing het al in haar kast.
Herkenbaar. Het enige probleem was een schuldgevoel over de verhouding tussen
het bedrag en haar maandelijkse inkomsten. Die belt mij dus. Binnen twee
minuten alle tegens van tafel. Want ja, ze werkte er toch hard voor, mocht het
nou ook eens tijd zijn voor haar? En zelfs: dit moet je toch ook een keer
gedaan hebben in je leven: in één keer een derde van je salaris eruit klappen?
Living on the edge!
Dus heb je hulp nodig bij het tijdelijk
bedekken van eventuele schuldgevoelens, bel me gerust. Appen mag ook. Ik ga
ondertussen proberen, om in andere situaties net zo weinig beren te zien, als op
de weg naar mijn kast. Daar word ik vast een veel relaxter mens van. Enorm blut
ook. Maar dat mag de pret niet drukken. Voor hetzelfde geld had ik geen benen.
Liefs,
Vera
Geen opmerkingen:
Een reactie posten