vrijdag 3 mei 2013

Schami bami kleedjes

-->
Lieve Jeanine,

Wauw. Dat is het enige dat ik kan uitbrengen na het lezen van jouw bh verhaal. Wauw. Echt? Ik heb nog nooit goed in jouw shirtje gekeken (lucky you), maar los in de kooi? Auw, schommel, wiebel, stijve tepels, het staren van vrouwen - en nog erger - onbeschaamde mannenogen...brrr ik vind het knap.

Los in de kooi. Mij niet gezien. Vroeger kon dat wel. Toen ik nog een lief plankje was. Maar dat is wel een eeuw en zo’n vier cups geleden. Toen had ik sowieso een heel ander modegevoel. Zeg maar gerust geen. Toen was het enige criterium dat mijn kleren vooral niet in de spaken van mijn bmx-je terecht konden komen. Mijn haar was kort van boven en lang in de nek (denk MacGyver) en het enige moment dat ik überhaupt omkeek naar kleding waren die keren dat mijn verjaardagskleren klaar lagen op bed. Maar dat was natuurlijk gekoppeld aan de opwinding van al die cadeaus die ik verwachte.

Toen kwam het moment dat mensen me met ‘jongen’ aan begonnen te spreken. Dat veranderde de zaak. Ik was een jaar of elf en ineens moest het haar lang, de lipstick paarlemoer en wist ik mijn moeder ervan te overtuigen dat ik zonder die 501 écht dood ging. Vanaf toen is het begonnen. En god wat een reis. Leuke jonge meiden dingen, maar ook uitstapjes waar je liever niet over naar huis schrijft...

En het erge is: als ik sommige foto’s van mezelf terug zien van zeg, vijf jaar terug, dan kan ik ook echt schrikken van mezelf. ERGO: dat kan betekenen dat ik er nu dus ook uitzie als een ontploft modeslachtoffer.

Typisch gevalletje van mode-identiteitscrisis? Begint het nu pas te komen? Of denk ik over vijf jaar ook ‘what were you thinking!? Deze vragen zijn retorisch, voor het geval dat.

Liefs,

Je fashion bff

Geen opmerkingen: