Lieve Jeanine,
Wauw. Dat is het
enige dat ik kan uitbrengen na het lezen van jouw bh verhaal. Wauw. Echt? Ik
heb nog nooit goed in jouw shirtje gekeken (lucky you), maar los in de kooi?
Auw, schommel, wiebel, stijve tepels, het staren van vrouwen - en nog erger - onbeschaamde
mannenogen...brrr ik vind het knap.
Los in de kooi. Mij
niet gezien. Vroeger kon dat wel. Toen ik nog een lief plankje was. Maar dat is
wel een eeuw en zo’n vier cups geleden. Toen had ik sowieso een heel ander
modegevoel. Zeg maar gerust geen. Toen was het enige criterium dat mijn kleren
vooral niet in de spaken van mijn bmx-je terecht konden komen. Mijn haar
was kort van boven en lang in de nek (denk MacGyver) en het enige moment dat ik
überhaupt omkeek naar kleding waren die keren dat mijn verjaardagskleren klaar
lagen op bed. Maar dat was natuurlijk gekoppeld aan de opwinding van al die
cadeaus die ik verwachte.
Toen kwam het moment
dat mensen me met ‘jongen’ aan begonnen te spreken. Dat veranderde de zaak. Ik
was een jaar of elf en ineens moest het haar lang, de lipstick paarlemoer en wist
ik mijn moeder ervan te overtuigen dat ik zonder die 501 écht dood ging. Vanaf
toen is het begonnen. En god wat een reis. Leuke jonge meiden dingen, maar ook
uitstapjes waar je liever niet over naar huis schrijft...
En het erge is: als
ik sommige foto’s van mezelf terug zien van zeg, vijf jaar terug, dan kan ik
ook echt schrikken van mezelf. ERGO: dat kan betekenen dat ik er nu dus ook
uitzie als een ontploft modeslachtoffer.
Typisch gevalletje
van mode-identiteitscrisis? Begint het nu pas te komen? Of denk ik over vijf
jaar ook ‘what were you thinking!? Deze vragen zijn retorisch, voor het geval dat.
Liefs,
Je fashion bff
Geen opmerkingen:
Een reactie posten