Vera,
Het ergst denkbare is aan
de hand. Ik ben aan het verslonzen en het is mijn eigen schuld. Ik kan het wel
verklaren en rechtlullen met bijzonder steekhoudende argumenten, maar dan nog.
Het is aan de hand.
Het is te druk deze
maand. Ik exposeer over een week met werk dat nog niet af is en dan hebben we
dankzij een verbouwing van de badkamer ook al weken geen wasmachine en geen
douche. De details zal ik je
besparen, maar het resultaat laat zich raden. Van mijn agenda tot de stapel
kleding naast mijn kast. Alles is een puinhoop. Mijn garderobe en mijn hoofd
zouden wel een fris windje kunnen gebruiken. En alsof hij de schuld is van
alles, vervloek ik vooral onze aannemer omdat ik ook niet eens een fris wasje
draaien als ik daar zin in heb.
Alles in mijn kleine
leventje lijkt op shuffle te staan en dus is het ook rondom mijn kast een helse
chaos. Uit zelfbescherming ben ik mezelf wijs gaan maken dat het me niet zoveel
kan schelen. Sta ik weer voor de
spiegel met een spijkerbroek en een grijs shirt met daaronder een paar deze-stonden-het-dichtstbij
schoenen. En dan top ik het geheel ook nog af met een bh-loos decolleté. Zonder
veel moeite vertel mezelf dat het prima is zo, en hobbel ik weg.
Waarom zorg ik zo slecht
voor mezelf? Misschien is het een destructief soort verdedigingsmechanisme. Het
gaat me even niet zo makkelijk af en dus doe ik alsof het me toch niet boeit. Lekker
puberaal, Jeanine! Heel sterk van je...
Maar ik zie weer licht
aan het eind van deze tunnel. Morgen wordt de badkamer afgemonteerd, de
wasmachine geïnstalleerd en dus de kledingberg geminimaliseerd. Dan rest nog
maar een week bikkelen en daarna vult mijn to-do lijst weer gewoon één regel
per dag. Hoog tijd om dan weer eens met mijn mooiste kleren aan dik te doen op
een terras. Zie ik je daar? Volg je neus, ik riek naar wasmiddel dat het zijn
weerga niet kent.
Kus!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten