de koe en de struisvogel

de koe en de struisvogel

Stoere Vera,

Zo, heb jij die Reset een partijtje lopen omarmen! Mij is in de afgelopen weken de paniek ook al eens om het hart geslagen. Maar bij het lezen van jouw plannen kreeg ik echt hartkloppingen. Ik wilde je eigenlijk meteen bellen toen ik je brief las. "NEE, NIET JE KLEREN WEGDOEN!"

Die opruimactie op zich is echt al stoer genoeg. Laat die zakken toch nog een jaartje staan. Je weet nooit of je die eendagsvliegen misschien toch nog een keertje nodig hebt. Al is het maar voor die ene keer. Zoals je al zei: we moeten nog zeven maanden! Niet luisteren naar die vrienden die zo enthousiast en bemoedigend op je brief hebben gereageerd. Die willen gewoon allemaal graag uit jouw kast shoppen. Ik snap die dames wel: puur eigenbelang!

Maar wat ga jij goed om met die Reset-shockmomenten. Pak jij de koe altijd zo stevig bij de hoorns? Je handelt meteen! Doe mij maar struisvogelpolitiek. Zo staat er een doos in mijn kast met daarin 20 hemdjes waar ik iedere morgen weer in moet duiken om een van de 2 exemplaren te vinden die er nog mee door kunnen. Ik ben een te grote schijterd om het op te ruimen. Dus liever iedere ochtend de ergernis van al die lelijkheid dan de realiteit onder ogen komen. Bah, wat een laffe hond.

En dan ook nog jouw openbaring bij Magda. Weet je nog dat je een paar maanden geleden schreef dat je affaire met mode een upgrade tot huwelijk had gehad? Nou, het is tijd om jullie geloften te hernieuwen. The next level, je bent eraan toe. Mag ik dan jullie getuige zijn? Want ik durf met alle liefde, met de hand op mijn hart en ten overstaan van modeminnend Nederland te zweren dat dit een huwelijk voor het leven is.

Liefs, 

Jeanine de Schijterd

freaking out

-->

Lieve Jeanine,

Het is officieel: i'm freaking out. We hebben nog zeven maanden te gaan en ik heb drie fatsoenlijke dingen in de kast. De rest zijn miskopen, dikmakers en confectievodden. En niet één broek die niet na een half uur om m'n kont of knieën lubbert. Wat is dat?! En dat vintage... ik kweenie, zo’n jurk ziet er schattig uit op de hanger, maar eenmaal aan voel ik me net mevrouw Bulstronk.

Tot nu toe was alles oké. Zelfs vorige maand nog trots verteld in een interview dat er geen vuiltje aan de lucht is. Was dus. Want het is nu bijna zomer. Precair seizoen hoor dat voorjaar, waar we met de ontblote fietskuiten, flep-armen en putbenen de straat op moeten. Ik kijk nu met een extra kritisch oog naar mijn kast.

En ik was dit weekend bij Magda.

Ja stom, ik weet het. Ik was voor mijn vriend daar, maar ik keek natuurlijk per ongeluk aan de verkeerde kant van de winkel in de rekken. En toen gebeurde het: ik kreeg een openbaring. Ik voelde de stoffen, keek naar de snit, de kleuren en ik begreep ineens de meerwaarde van investeren in mooie kleding. Niet elke week een zak vol schreeuwende zaraatjes, maar drie of vier keer per jaar een zorgvuldige uitgave. Vroeger vond ik dat niet alleen ‘te duur’ (terwijl er zes skinny’s van dertig euro doorheen gingen in een jaar), maar ook voor mensen die winkelen als een verplichting zien en dus last hebben van modeliefdeloosheid.

Oh boy, what was I wrong. Ik zou op dit moment zo twee honderd ballen neertellen voor die jas in perfecte koraalkleur. Zonder met de ogen te knipperen. Dan maar minder kleding. Het is tijd om er minder mee bezig te zijn en er beter uit te zien. ECHT ik voelde een fysieke shift in mijn modehartje. Mooi he? Maar aarrgh, waarom nu? Waarom doe ik dit een heel jaar? Ik heb mijn lesje wel geleerd. Heus.

Ik hoopte nog op een verzachting van de pijn als ik even een avondje combi's zou maken. Niet gelukt. Dus besloot ik radicaal te gaan. Ik ruimde mijn kast op. Zonder ‘ja, maar misschien ooit’. Ik wil een kast met alleen kleding die ik daadwerkelijk draag. Dan maar vaak hetzelfde aan. Beter vaak er heel leuk uitzien, dan steeds verschillend verschrikkelijk, toch?  

Dingen die ik echt niet draag (precies 40 stuks!!) hangen klaar op een rek. Ik ga een dikke verkoopmiddag houden bij mij thuis en alles proberen te verkopen. Met bubbels, gebak, the whole shebang. De rest ruil ik bij Ellie’s Kledingkast. Waarschijnlijk niet voor Scandinavische hoogstandjes, maar dan kom ik die zeven maanden nog enigszins door. De opbrengst zet ik opzij en 1 januari ga ik zo gruwelijk investeren, dat ik die winkel een kwartaalomzet bezorg. Datum volgt, zegt het voort, het is voor een goed doel.

Liefs,

Panikera

Schami bami kleedjes

-->

Lieve Jeanine,

Wauw. Dat is het enige dat ik kan uitbrengen na het lezen van jouw bh verhaal. Wauw. Echt? Ik heb nog nooit goed in jouw shirtje gekeken (lucky you), maar los in de kooi? Auw, schommel, wiebel, stijve tepels, het staren van vrouwen - en nog erger - onbeschaamde mannenogen...brrr ik vind het knap.

Los in de kooi. Mij niet gezien. Vroeger kon dat wel. Toen ik nog een lief plankje was. Maar dat is wel een eeuw en zo’n vier cups geleden. Toen had ik sowieso een heel ander modegevoel. Zeg maar gerust geen. Toen was het enige criterium dat mijn kleren vooral niet in de spaken van mijn bmx-je terecht konden komen. Mijn haar was kort van boven en lang in de nek (denk MacGyver) en het enige moment dat ik überhaupt omkeek naar kleding waren die keren dat mijn verjaardagskleren klaar lagen op bed. Maar dat was natuurlijk gekoppeld aan de opwinding van al die cadeaus die ik verwachte.

Toen kwam het moment dat mensen me met ‘jongen’ aan begonnen te spreken. Dat veranderde de zaak. Ik was een jaar of elf en ineens moest het haar lang, de lipstick paarlemoer en wist ik mijn moeder ervan te overtuigen dat ik zonder die 501 écht dood ging. Vanaf toen is het begonnen. En god wat een reis. Leuke jonge meiden dingen, maar ook uitstapjes waar je liever niet over naar huis schrijft...

En het erge is: als ik sommige foto’s van mezelf terug zien van zeg, vijf jaar terug, dan kan ik ook echt schrikken van mezelf. ERGO: dat kan betekenen dat ik er nu dus ook uitzie als een ontploft modeslachtoffer.

Typisch gevalletje van mode-identiteitscrisis? Begint het nu pas te komen? Of denk ik over vijf jaar ook ‘what were you thinking!? Deze vragen zijn retorisch, voor het geval dat.

Liefs,

Je fashion bff